فرهنگی، اقتصادی، هنری
حکمت در لغت به معنای دانش، دانایی، معرفت و عرفان بکار رفته است. تهانوی، حکمت را در اصطلاح فیلسوفان به دو معنای خاص، شامل دو بخش عملی و نظری، و معنای اخص یعنی قوه‌ای عملی حد وسط میان جُربزه و بَلاهت می‌داند. در اصطلاح اهل فلسفه، حکمت، به اطلاق، علمی است که در آن از حقایق اعیان بحث می‌شود.
حکمت (خرد، عقل) (به انگلیسی: Wisdom )، در نزد دانشمندان به معنی دانستن چیزهاست چنان‌که باشند. در لغت به معنی فرزانگی‌است.
حکمت ، مفهومی بسیار مهم در فرهنگ‌های گوناگون، با بار معنایی غنی فلسفی و دینی ، اجمالا حاکی از علمِ با ارزشی که همراه با عمل است.
واژه عربی حکمت از ریشه ح ک م است.